Powrót do przeszłości

Karina

Właściwie mam juzpomysł na siódmączęść, ale jak zwykle brak koncepcji co do tytułu.. chyba nie powinnam ich w ogóle pisać, bo mam z nimi coraz większy problem...

Kitty

Karina rządzi... I tyle XDDD

Daryśka

No to po prostu zrezygnuj z dawania tytułów, fabuła na tym zbytnio nie ucierpi, a pozbędziesz się kłopotu.

Kaja

tytuły nie są potrzebne - tu się zgadzam z przedmówczynią - ale umiejętnie podane wzmagają apetyt xD
Ale tu apetytu chyba wzmagać nie trzeba^^

Ive-Hao

Powiem tak...idze się gdzieś scgować bo doła łapie...nie dość, że świetne, to jeszcze dość szybko opulikowane po poprzedniej cześci...(A mi coś chyba znów stanie, bo sesja się zbiża)
(Z: 3 egazminy nazywasz sesją?!)
i dobrze...

To jeszcze hum już mówilam o klimacie ale powtórze znów klimat dzięki któremu się je czuje ja też tak chce..

Karina

Cz.7
Słodki bachorek

To już rok. Śmieszne… miała być cała a, wieczność tu proszę- sam nie wiem, kiedy zleciało… Rok… Tyle wspomnień…
Tylko, dlaczego wciąż mi się wydaje, że to tylko jeden tych z moich głupich snów, który przerwie ojciec swoimi krzykami?
Ciekawe, co u niego…
A zaczęło się od rozmowy ze sprzedawcą amuletów… Jeden z nich, podarunek od niego, mam do dziś. Niebieskie piórko i koralik. Tandeta. Ale wtedy.. Wtedy to było coś…
„ Przyniesie ci szczęście, bez względu na wszystko”…
Lock, skończ z tym. Robisz się jak sentymentalna stara baba.

***

Może i jestem dziwna, ale nienawidzę robić zakupów. To gorsze nawet od zrzędzenia Yoh-May. Wiem, nieprawdopodobne, ale prawdziwe… I czemu - „bo Anna ma lekcje z Kino”! Tak, a ty mały szary człowieczku zasuwaj do roboty. Przynajmniej Lock zaoferował, że pójdzie ze mną… Cieszyć się czy nie?
To, co tam było? Acha, mąka, mleko, ryby, rzodkiew, ryż, chińskie ciastka dla Anny, sok dla Yoh, prenumerata „Głosu Izumo”… chyba wszystko.
- Chodźmy już.
Ech.. Czemu jest tak cicho? Niech on się odezwie! Nie wytrzymam takiej ciszy… To trwa już jakieś.. No o wiele za długo! Niech powie, chociaż cokolwiek, bo zwariuje!
- Czemu masz taka głupią minę? – pyta
COOOOOOOOOOO?? Kiedy mówiłam „cokolwiek” nie to miałam na myśli.
- Czyli jaką?
- No jakby ci przeszkadzało coś… Mam nie iść z tobą?
- NIE!
Matko kochana, czemu ja się tak dre? Nie jest głuchy! Spokojnie, Kari, spokojnie. To tyko chłopak, nie musisz histeryzować… Aaaa! Czemu robię z siebie taką idiotkę?!!

AŁA!

***

Gdyby Karina tak nie histeryzowała najpewniej wcale by nie wpadła na małą czteroletnią dziewczynkę, która w najlepsze płakała przed bramą domu Asakurów. A tak obydwie leżały na ziemi krzycząc coś niezrozumiałego. Lock jak każdy facet, który widzi dwie wrzeszczące kobiety nie wiedziało robić. Zastanowił się chwile( w jego przypadku jakieś10 sekund) i po prostu wziął Karinę za rękę i pociągnął w kierunku sklepu, zostawiając tamtą beksę tam gdzie stała. Nawet pamiętał, żeby powstrzymać te cholerne rumieńce, kiedy trzymał jej dłoń.

***

Jakie to szczęście, że za tymi torbami da się ukryć twarz. Na pewno wyglądam teraz jak jakiś Indianiec, mimo, że już od dawna Lock …
- Patrz, ta mała za nami idzie – mówi.
Odwracam się. Rzeczywiście. To ta sama dziewczynka, z różowymi włosami. Macham do niej, a ona się uśmiecha. Słodki z niej bachorek. Bardzo lubię małe dzieci.
Czemu nikt się nią nie zajmuje?
- Chcesz iść z nami do domu? – pytam uprzejmie
Dziewczynka kiwa głową i już idzie ze mną za rękę.
- Yoh-May nie będzie zadowolony – furka Lock.
Czemu jakoś mnie to nie obchodzi?

***

Są już prawie wszyscy. Yoh-May i Kino na swoich fotelach, Keiko stoi przy wejściu, Anna, Yoh i Lock przy oknie. Karina siedzi na krześle. Na kolanach trzyma swoją nową koleżankę. Wokół panuje atmosfera szczytowego napięcia. Nie słychać nic prócz oddechów i bicia serc. Zgromadzeni czekają na Mikihisę. Na szczęście nie trwa to długo. W końcu pojawia się w drzwiach obok swojej żony.
- Jakie przynosisz nam wieści? – pyta Yoh-May dźwigając się z fotela
- Nikt nie zna tej małej – mówi wskazując na dziewczynkę z różowymi włosami – a przynajmniej się nie przyznaje.
- Niedobrze – stwierdza Kino – niedobrze…
Karina wstaje z krzesła tak gwałtownie, że różowowłosa wisi, trzymając się jej szyi.
- Mistrzu, nie możemy jej tak po prostu zostawić! To nieludzkie! Zobacz, jaka ona mała i słodka! Tak nie można! To jeszcze dziecko, nie wolno nam jej porzucić– krzyczy
Nestor rodu tylko kiwa głową. Wszyscy zgromadzeni czekają na jego opinię. Napięcie sięga już zenitu.
- Póki nikt się po nią nie zgłosi może zostać u nas – mówi spokojnie.
-Kolejna gęba do wykarmienia- szepcze pod nosem Anna
Resztę reakcji zajmuje głośny śmiech Kariny i jej nowej przyjaciółki.
Yoh trąca w ramię Locka – „Dziewczyny…”.
Keiko kładzie głowę na ramieniu Mikihisy.
Yoh-May powoli zbiera się do wyjścia. Shikigami pojawiają się za jego plecami i na ramionach.
Różowowłosa nie wisi już na szyi Kariny. Zeskakuje ochoczo i łapie jednego z shikigami w ręce i podrzuca jak małą piłeczkę.
Wszyscy odwracają się zdumieni.
- Ona widzi duchy –szepcze Lock
- A wyglądała na takie miłe, normalne dziecko – stwierdza Karina za smutkiem

Kaja

Ostatnie dwie linijki mnie powaliły^^ Świetne, cudowne, Kaja cie jesce!
głupawka^^'

Ive-Hao

Tak dokładnie...tylcko czegoś mi tam brakuje... Wink

Karina

*myśli*.. em.. ale czego?

Ive-Hao

Co nie,? myślimy o tym samym? Confused

Karina

Źle przeczytałam i dlatego się nie zrozumiałyśmy.. to czego ci tam brakuje?

Ive-Hao

Nie czego a kogo! (chociaż mo że nieuważnie czytam jak tak to przepraszam)

Karina

*myśli* ale..*liczy wszystkich* no kogo?

Ive-Hao

(Z: Duchy to jednak mają cieżkie życie) Wink

Karina

(R: chodziło o mnie, prawda prawda!!?)
nie jestem pewna...